(σ' αυτόν απέναντι, κι όλους τους άλλους σε υπερφυσικό μέγεθος που στολίζουν μαγαζιά, μπαλκόνια και πλατείες...)
Στη χώρα της «τελευταίας στιγμής», τα τελευταία χρόνια ο
στολισμός για τα Χριστούγεννα αρχίζει σιγά-σιγά απ’ τον Νοέμβρη. Έτσι, για να
το χωνέψουμε τόσο ότι έρχονται γιορτές, που όταν έρθουν δεν μας κάνουν πια
καμία αίσθηση.
Δε μ’ αρέσει να γκρινιάζω, μα φέτος ειδικά δεν κατάλαβα
τίποτα απ’ τις γιορτές. Κάτι που άργησα να κατέβω στο νησί, κάτι που ο ήλιος
θύμιζε άνοιξη, κάτι πηγαινέλα σε νοσοκομεία, τίποτα δεν πήρα χαμπάρι. Τα
καθιερωμένα γεύματα Χριστούγεννα, παραμονή κι ανήμερα Πρωτοχρονιάς δεν «κάθισαν»
φέτος. Έτσι ένιωθα λες και είχα έρθει απλά λίγες μέρες να δω τους δικούς μου
και είπαμε να προσθέσουμε δέντρο και φωτάκια στο ντεκόρ του σαλονιού. Δεν είναι
απαραίτητα κακό μιας και μου είχαν λείψει ούτως ή άλλως οι δικοί μου, το δέντρο
ταιριάζει ωραία στο σαλόνι. Τα γεύματα με όλο το σόι συνήθως με κουράζουν –βέβαια εγώ δεν είμαι κριτήριο στο τι είναι
κουραστικό και τι όχι- ωστόσο μου έλειψαν φέτος, κυρίως γιατί τόσα χρόνια «σήμαιναν
γιορτές» και κατά κάποιο τρόπο μ’ ευχαριστούσαν.
Νομίζω πως φέτος θα ήθελα λίγες μέρες απ’ αυτές να είμαι
μαζί σου, κάπως, γιατί μωρέ σε είχα συνηθίσει τόσο καιρό και μου έλειψες.
Αλλά
δεν είσαι εσύ το θέμα μου τώρα. Το θέμα μου είναι εκείνος ο Άγιος Βασίλης σε υπερφυσικό μέγεθος που με κοιτάει απο το απέναντι κατάστημα με εποχιακά είδη εδώ και πάνω απο ένα μήνα, σαν να
με δουλεύει. Σαν να με δουλεύει γιατί ξέρει πως δε μπορώ να του ζητήσω τίποτα, κι εγώ ξέρω πως αν
του ζητήσω μ’ έχει, σε απλά ελληνικά, γραμμένη σε κάποιο σημείο του Ρούντολφ που δεν πιάνει μελάνι.
Έτσι, δεν κάνω καν την προσπάθεια. [Εκτός κι αν του στείλω αυτό εδώ το γραμματάκι. Με
άνθρακα. Ή κουραμπιέδες. Ή ένα συνδυασμό.]
Ελπίζω, μεγάλε, να έχεις γυρίσει στην αποθήκη του EcoBags μέχρι να γυρίσω κι
εγώ σπίτι μου. Και του χρόνου το Νοέμβρη, τα λέμε ξανά. Κι ίσως, αν είσαι κι
εσύ λιγότερο ειρωνικός απέναντί μου, να μη θέλω να σου βάλω φωτιά στα γένια.
Καλή Χρονιά, anyway!
