Μετάβαση. Πάντα. Από «κάπου» προς κάπου «αλλού». Μια διαρκής κίνηση. Κίνηση στατική, αποκρυσταλλωμένη. Λούτρινα κουκλάκια, γαμήλια φορέματα, βαλίτσες. Συγκέντρωση, σκόρπισμα, φθορά.
Και, πάντα, ξεκίνημα.
Εκατοντάδες λούτρινα κουκλάκια ξεπηδούν απ’ τις ντουλάπες· από ‘κει που τα είχες στριμώξει. Σπάνε τις πόρτες –οι ντουλάπες και τα συρτάρια δεν είναι π ο τ έ αρκετά γερά– και χύνονται στο πάτωμα. Σε περικυκλώνουν και σε ρωτάνε: «Ποιό είναι το σπίτι σου τώρα;»
Το φόρεμα της Περσεφόνης έχει ένα λεκέ από ρόδι: δεν έχει σταθερό σπίτι. Αέρινα γαμήλια φορέματα: τούλια και χρυσές κλωστές, σε καλούν και σε δένουν. Μοιάζουν παρατημένα, σκονισμένα και το χρώμα τους έχει ξεθωριάσει. Μοιάζουν νεκρά, όμως δεν είναι· έχουν τη δική τους ζωή. Σου απευθύνονται, η ομορφιά τους σε εκβιάζει. Για να δεις πως, πάντα, το φόρεμά σου είχε έναν λεκέ από ρόδι: «Πού είναι το σπίτι σου τώρα;»
Φθαρμένες βαλίτσες, κι ένα ραδιόφωνο που παίζει μουσική. Μουσική αποχαιρετισμού ή καλωσορίσματος: «Καλωσόρισες σπίτι». Η κάθε μια έχει λίγα λούτρινα κουκλάκια, κι ένα φόρεμα λεκιασμένο από ρόδι. Οι βαλίτσες, αντίθετα απ’ τα ντουλάπια και τα συρτάρια, είναι πολύ ανθεκτικές. Γιατί τις σέρνεις μαζί σου. Φεύγετε, επιστρέφετε, ταξιδεύετε μαζί· γερνάτε μαζί. Όποιο κι αν είναι το σπίτι σου, σε κάθε «τώρα».
Μια σκοτεινή, άδεια κουζίνα. Με ήχους-φαντάσματα. Μυρίζει υγρασία, αλλά όσο μένεις εκεί, όσο συνηθίζουν τα μάτια σου το σκοτάδι, καθώς ψηλαφείς τον φθαρμένο μαρμάρινο πάγκο, μυρίζει φρεσκομαγειρεμένο φαγητό και υγρό πιάτων. Μια γυναίκα λέει μια ιστορία κάνοντας δουλειές. Την ακούς ολοζώντανη· γιατί έζησε εκεί. Γιατί ζει εκεί· και ζεις κι εσύ μαζί της. Κι όταν φύγεις, η φωνή σου θα ακούγεται: «Αυτό είναι το σπίτι σου τώρα».
Η σκιά που αφήνει ένα κάδρο στον τοίχο μπορεί να γίνει το πιο συγκλονιστικό πράγμα στον κόσμο, αν σταθείς πραγματικά απέναντί της. Αν την αντικρίσεις με την ειλικρινή απόγνωση που προκαλεί αυτή η αίσθηση της διαρκούς στατικής κίνησης: «Ποιο είναι το σπίτι μου τώρα;»
Ο λεκές από ρόδι δε βγαίνει. Ζεις μαζί του. Δεν είναι συμβιβασμός. Είναι, απλώς, ζωή. Μην την περάσεις προσπαθώντας –κι ελπίζοντας– να καθαρίσει. Αλλά και μην αφεθείς να σε πνίξουν τα λούτρινα κουκλάκια. Μην χαθείς στις πτυχώσεις του φορέματος. Μην σε καταπιεί το σκοτάδι της κουζίνας, και φοβηθείς να μαγειρέψεις κι εσύ το φαγητό σου εκεί· θα πεθάνεις απ’ την πείνα.
Μεγαλώνεις με τη δική σου βαλίτσα στο χέρι. Κι όταν, κάποτε, βρεθεί σε κάποιο πατάρι, θα έχει μέσα τη μυρωδιά σου, τη φωνή σου, τα παιχνίδια σου. Και το φόρεμά σου. Ο λεκές από ρόδι θα έχει αρχίσει να ξεθωριάζει· ίσως και όχι. Και σε μια μικρή, εσωτερική θήκη, θα ‘ναι κρυμμένο ένα κλειδί. Κι ας μην ήξερες ποτέ, με ακρίβεια, τον προορισμό σου.
Μια επίσκεψη στην έκθεση [α]γνωστοι προορισμοί, στη οικία Ζαρίφη, Επτανήσου 9 και Άνδρου, στην Κυψέλη (https://issuu.com/kkjc9734/docs/unknown.destinations.2017.catalogue)
