Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

Του χαρτοπόλεμου η βία.




Βγες! Πιες! Διασκέδασε! 
Παροξυσμός.
Ημίγυμνες λαγουδίτσες και γατούλες σε ξενυχτάδικα που παίζουν λαϊκά. Μουσάτοι, με ξυρισμένο κεφάλι ή ανακατωμένα μαλλιά, μεταξύ "alternative" και κυριλέ, την πέφτουν στις λαγουδίτσες και τις γατούλες στα ξενυχτάδικα που παίζουν λαϊκά.

Ζόμπι και κλόουν πιο τρομακτικοί από τα ζόμπι. Σκελετοί και φαντάσματα ή σχιζοφρενείς δολοφόνοι. Σε ροκ μπαράκια.

Άντρες που ντύνονται γυναίκες. Γυναίκες που ντύνονται άντρες. Χορεύτριες και καλόγριες, βασίλισσες και πόρνες. Μαφιόζοι και παππάδες, μπάτσοι και παράνομοι. Όλοι στους δρόμους τις νύχτες αυτές.

Και τις άλλες;

Αν οι απόκριες δε σου κάνουν πια αίσθηση, μπορεί να σημαίνει ότι έχεις κουραστεί από τις καθημερινές μεταμφιέσεις. Όταν χαμογελάς σε φίλους και γνωστούς, για να μην πεις πόσο τους βαριέσαι, πόσο θα ‘θελες να ανοίξει μια καταπακτή και να βρεθείς στο δωμάτιο σου, με τα βιβλία και τα τσιγάρα σου. Kαι τη μουσική σου. Όταν μιλάς με τη μάνα σου στο τηλέφωνο και τη διαβεβαιώνεις πως ναι, έχεις φάει, κι ας έχει πάει πέντε και είσαι μόνο με καφέ. Και κυρίως όταν φοράς τη μάσκα χαλαρότητας, ενώ καίγεσαι. Το «μου έλειψες» και το «σε θέλω» που δεν λένε ούτε τα μισά από εκείνα που νιώθεις. Όταν πια ο θυμός κι η λύπη μεταμφιέζονται σε αδιαφορία (κάτι σαν αδιαφορία) –πάντα για τη δική σου προστασία. Όταν αρχίζεις να κρύβεσαι κι απ’ τα τραγούδια ακόμα.



Όταν όλοι ανυπομονούν να μασκαρευτούν, να κρύψουν την αλήθεια τους πίσω από μάσκες, καπέλα και μακιγιάζ, εσύ περιμένεις κάποιος να ορίσει τη μέρα που θα πρέπει ο καθένας να είναι «ο εαυτός του».


Απροκάλυπτα. Ξεμέθυστα και γυμνά.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου