"don't forget to breath"

Η αγάπη σου να έχει σάρκα. Το βάθος, και η επιφάνεια. Η επιφάνεια, και το βάθος. Είναι μαζί, πάντα είναι μαζί. Η ψυχή σου είναι στο στήθος σου, και στο πλάι των ματιών σου. Να το θυμάσαι πάντα αυτό.

Να έχεις σάρκα. Να χαίρεσαι και να πονάς. Να απολαμβάνεις και να υποφέρεις.

Μόνο έτσι γίνεται. Μικροί καθημερινοί θάνατοι. Από ανέλπιστη χαρά, ή ανείπωτη θλίψη. Με λόγο, ή χωρίς. Ξέρεις, κάποιοι άνθρωποι είναι κατ’ έναν τρόπο καταδικασμένοι σ’ αυτούς τους μικρούς θανάτους. Να θυμάσαι πάντα ότι έχεις παρέα, αν κι αυτό δεν λέει τίποτα όταν αισθάνεσαι στον πάτο του πηγαδιού. Πάντως μην τους φοβάσαι τους θανάτους σου, ο φόβος θα σε παραλύσει. Να τους αγκαλιάζεις, μόνο έτσι μπορείς να ζήσεις. Να τους αγκαλιάζεις, κι απ’ το αγκάλιασμα αυτό, θα βγαίνει κάτι. Λέξεις, και μουσικές και εικόνες. Θα βγαίνεις εσύ. Οι λέξεις, οι μουσικές και οι εικόνες, είσαι εσύ. Είσαι αυτό που γίνεσαι, είσαι αυτό που φτιάχνεις. Είσαι το τραγούδι σου. Το τραγούδι σου σε φτιάχνει καθώς το γράφεις.

Είσαι το σώμα σου. Αυτό το σώμα, με την ομορφιά του και τις αδυναμίες του. Είσαι αυτή η μυρωδιά, κι αυτή η ζέστη –ή το κρύο. Είσαι αυτό το πρόσωπο. Όλα σου τα χαμόγελα χαράσσονται στα μάγουλά σου, κι όλες σου οι λύπες στο μέτωπό σου. Αγάπησέ τα. Άφηνέ τα να φαίνονται. Είναι εσύ. Άφηνέ τα να αγαπηθούν. Αφέσου ν’ αγαπηθείς και ν’ αγαπήσεις.

Είσαι τα χέρια σου, που γράφουν. Είσαι η μύτη του μολυβιού, που χαράζει το χαρτί. Είσαι η άκρη του πινέλου, που αφήνει το χρώμα στον καμβά. Είσαι η φωνή σου που τραγουδά. Σίγουρα είσαι η φωνή σου. Τις στιγμές που όλη σου η ύπαρξη επικεντρώνεται σ’ αυτό που κάνεις. Τις στιγμές που είσαι αυτό, γιατί υπάρχεις μέσα απ’ αυτό. Παλιότερα είχα γράψει κάπου «επιβιώνεις». Δεν επιβιώνεις απλώς. Ζεις. Είναι η ζωντανή, παλλόμενη διαδικασία, που δεν είναι απλώς διαδικασία, όπως δεν είναι διαδικασία η αναπνοή. “Don’t forget to breath”, λέει ένα τραγούδι και δεν είναι ασήμαντη συμβουλή. Τις στιγμές του θανάτου, θεματοποιείται και το αυτονόητο, και η αναπνοή γίνεται δύσκολη.

Ό,τι φτιάχνεις μέσα σ’ αυτά τα ταξίδια, να έχει σάρκα, αίμα και μυρωδιά.

Οι μελωδίες και οι λέξεις έχουν υφή. Και αφή. Σε καλούν να τις αγγίξεις, και σε αγγίζουν, πολλές φορές χωρίς καν να τις καλέσεις.

Είχα καιρό να γράψω. Αισθανόμουν πως σε κάθε προσπάθεια, έγραφα συνεχώς τα ίδια. Αυτό τώρα τι είναι; Μια προσπάθεια. Μια ανάγκη. Μια προτροπή. Μια επιβεβαίωση. Για μένα, που ώρες-ώρες κάπως χάνομαι μέσα σε όλα. Για τον αγαπημένο μου, που βλέπω πώς δουλεύει και τον χαίρομαι. Για τον Μικρό μάγο που τραγουδά και τον Ηλία που τον έκανε βιβλίο. Για τη Μαρίνα, που μεγαλώνει. Για την Αργυρώ, που ψάχνει, κι αυτή, τι να κάνει στη ζωή της. Για το Γεράσιμο, που «τα Κείμενα του έβγαλαν την ψυχή».

Το μόνο σίγουρο πάντως, είναι πως όταν κάνεις αυτό που σε αφορά, σου βγάζει την ψυχή. Το αισθάνεσαι. Σ’ αυτό το μεταίχμιο, εσύ και το έργο σου, το έργο σου κι εσύ, ένα. Όποιο κι αν είναι αυτό που θα “επιλέξεις” να αφιερώσεις τη ζωή σου, φρόντισε να είναι ικανό να σε σώζει.

sur le fil