Ξημέρωμα

Ξέρεις πώς είναι, πέφτοντας στο κρεβάτι, να πιστεύεις πως δεν θα ξημερώσει; Το έλλογο να δίνει τη θέση του στο (παρ)άλογο, αφού οι νόμοι της Φυσικής λένε πως τη νύχτα διαδέχεται η μέρα νομοτελειακά, ενώ οι πιθανότητες να μην σε βρει, εσένα ειδικά, το ξημέρωμα είναι μάλλον λίγες –τα άφιλτρα θα αργήσουν να κάνουν τη δουλειά τους. Όμως αυτό το νομοτελειακά ή αλλιώς το όσο και να χτυπιέσαι η νύχτα θα παραδίδεται στη μέρα, απουσιάζει τα βράδια του παραλογισμού. Πρόσεξε, δε μιλάω για προσδοκία, μα για σιγουριά. Δεν επιθυμείς να μην ξημερώσει –έχεις, άλλωστε, πράγματα να κάνεις. Νιώθεις, σχεδόν ξέρεις πως ήλιος δε θα βγει. Κι όπως συμβαίνει όταν σε καταπίνει το σκοτάδι –με κάθε σκοτάδι που σε καταπίνει– φοβάσαι. Κι αν κάποτε αποκοιμηθείς και σε ξυπνήσει το φως που μπαίνει απ’ τις κουρτίνες ή αν ξάγρυπνη δεις την πρώτη αχτίδα, χαμογελάς. Χαμόγελο ειρωνείας για τις ανορθολογικές σου σκέψεις, μα κατά βάθος ανακούφισης: «Να, ηλίθια, ξημέρωσε!». Κι αυτό να συνεχίζεται για μερικά βράδια ακόμα· να φεύγει για κάμποσο καιρό· και να επανέρχεται.

Πες μου, ξέρεις πως είναι; Είναι σαν να πεθαίνεις και ο κόσμος να πεθαίνει μαζί σου. Και το ξημέρωμα ο θάνατός σας να αναβάλλεται για όταν πέσει ξανά το σκοτάδι. Κι αυτό τρία μερόνυχτα στη σειρά.

Να πεθαίνεις τρία βράδια στη σειρά και ο κόσμος να πεθαίνει μαζί σου. Να μην μάθεις ποτέ πώς είναι. Να σχεδιάζεις με σχετική ακρίβεια τη μέρα που έρχεται, πριν ρυθμίσεις το ξυπνητήρι σου και γυρίσεις πλευρό να κοιμηθείς.

Σου εύχομαι να μην αμφιβάλεις ποτέ για το ξημέρωμα. Πονάει.

 anyone, anywhere...