"Τώρα θα δεις μες της ψυχής τα υπόγεια τραπέζι με ψωμί, νερό κι αλάτι…."

Τώρα θα δεις τα χρώματα ν' αλλάζουνε
Και τα βουνά να σμίγουν ένα ένα
Άγγελοι σαν θνητοί θα σ' αγκαλιάζουνε
Εχθροί θα σου μιλούν αγαπημένα

Τώρα θα πιω νερό απ' το ποτήρι σου
Δικά σου θά' ναι πια όσα δεν έχω
Θα σπρώξω ουρανό στο παραθύρι σου
Κι ό,τι δεν άντεχα θα το αντέχω

Τώρα θα πιάσω σπίτι στον παράδεισο
Τζάμπα οικόπεδο σε παραλία
Του έρωτα θα βάλω το πουκάμισο
Και θα νικήσω δίχως πανοπλία

Τώρα θα δεις με της ψυχής τα υπόγεια
Τραπέζι με ψωμί νερό και αλάτι
Τώρα που δεν υπάρχουνε διόδια
Που πέφτει σαν ζεστή βροχή η αγάπη



*****
Με το θάνατο ή την τρέλα γίνονται αυτά. «Τώρα θα πιάσω σπίτι στον παράδεισο» ή «τζάμπα οικόπεδο σε παραλία». Πετάς την πανοπλία σου,  σίγουρος για τη νίκη σου, αν δεν έχεις τίποτα να χάσεις. 
Ο πεθαμένος κι ο τρελός δεν έχει τίποτα να χάσει. Στον έρωτα, μικρή διαφορά έχει. 

«Κι ότι δεν άντεχα, θα το αντέχω». Είναι σχετικό τι αντέχεις και τι όχι, πόσα αντέχεις. 
Στον έρωτα είναι ακαθόριστο: οι «κόκκινες γραμμές σου» κάθε στιγμή πάνε και πιο πέρα. Υπομένεις και δεν μπορεί κανείς να πει, κι ειδικά εσύ, αν εκείνα που υπομένεις αξίζουν γι’ αυτό που τελικά παίρνεις (κυκλοφορεί μια έκφραση για το τι συνήθως παίρνεις, όσο πιο πολλά αντέχεις, μα δε μ’ αρέσει να γράφω έτσι).

«Τώρα που δεν υπάρχουνε διόδια»; Αλήθεια; Πού δεν υπάρχουνε διόδια;
 Γιατί παντού γύρω βλέπω και διόδια και σύνορα και τελωνεία: στο σώμα, τις σκέψεις και τα συναισθήματα, στις σχέσεις, στο σπίτι, μέσα στην ίδια την πόλη.

«Τώρα θα δεις τα χρώματα ν’ αλλάζουνε»… Χμμμ… Στις αποχρώσεις του μαύρου που, όπως είχε πει μια φίλη –αν και σ’ άλλη συζήτηση γι’ άλλο θέμα, κρύβει και το πένθος και το θυμό για τον εαυτό σου που «χάνεται». Μα και τη δύναμή στην προσπάθεια να τον κρατήσεις, μόνος, και παράλληλα να κρύψεις καλά όλο αυτό, εκφράζοντάς το ίσως με μουσική ή σκόρπιες λέξεις πού και πού για να μη σκας.

«Ν’ αλλάζουνε»… Ναι ίσως «σπάει» λίγο, σε μωβ ή σκούρο κόκκινο, όταν είσαι σ’ εκείνο το οικόπεδο στην παραλία. Εκεί, «που πέφτει σα ζεστή βροχή η αγάπη» . Έχω το δικό μου, ευτυχώς, στο οποίο θα ήθελα να διακτινιστώ αυτή τη στιγμή, κι ας είναι η ώρα δυόμισι, κι ας κάνει κρύο.
Έτσι κι αλλιώς, κι εδώ κρύο κάνει. Κι όσο για βροχή… 





[Διόδια", Μουσική: Σταύρος Σιόλας, Στίχοι: Πόλυς Κυριάκου.Ερμηνεία: Φωτεινή Βελεσιώτου και Σταύρος Σιόλας]

Τ' ακούμε εδώ....