"Ύφασμα, χαρτί, γυαλί, βροχή...Εσύ."

 

Φεύγοντας της έδωσε ένα πεταχτό φιλί στα χείλη, είπε «θα τα πούμε» κι έκλεισε την πόρτα. Έβρεχε.

Έχει αφήσει ένα μπλουζάκι του πάνω στο κρεβάτι. Την οδοντόβουρτσά του στο μπάνιο. Ένα βιβλίο στο τραπεζάκι του σαλονιού. Η κούπα με τον μισοτελειωμένο καφέ του στον πάγκο.

Τα αντικειμενικά στοιχεία ενός περιβάλλοντος εκφέρουν νόημα. Είναι νόημα.

 Ο ήχος της πόρτας που κλείνει είναι κάθε του έξοδος από το περιβάλλον του σπιτιού  της. Κάθε του έξοδος απ’ το δικό της περιβάλλον.  Κάθε σταγόνα βροχής είναι η αίσθηση και η γεύση εκείνου του φιλιού. Το ύφασμα, το πλαστικό, το χαρτί, το γυαλί και ο καφές είναι «Εκείνος».

Το σώμα, έτσι όπως υπάρχει σ’ ένα συγκεκριμένο περιβάλλον, “παράγει” και “επανεξετάζει” νόημα.  Η παρουσία μας μέσα σ’ ένα χώρο, η "τριβή" μας με αυτόν και τους άλλους ανθρώπους μέσα του, τον βάφει με τα χρώματά μας.

Οι λέξεις, όσες έχουν ειπωθεί και όσες έμειναν κρυμμένες, έχουν χαραχθεί στους τοίχους. Οι ανάσες που παγώνουν στο τζάμι είναι πνιγμένες σκέψεις μαζί  με τον ατμό απ’ το νερό που βράζει για τον καφέ μας το πρωί.       

Το νόημα επανεξετάζεται κάθε στιγμή.

Αν ωφελεί οι λέξεις να σκαλίζουν τους τοίχους και οι ανάσες να παγώνουν.  Αν ωφελεί μια πόρτα που έχει κλείσει τόσες φορές.

Αν πράγματι "συνυπάρχεις" και "συνομιλείς" με ένα μπλουζάκι, μια οδοντόβουρτσα, ένα βιβλίο και μια κούπα. Κυρίως, αν σ' αυτή τη συνομιλία σου λένε αυτά που πράγματι θα σου έλεγε εκείνος που τα άφησε ή αυτά που θα ήθελες εσύ ν' ακούσεις απο εκείνον -αν και συνήθως τα δύο αυτά είναι κάπως παράξενα μπλεγμένα.

Και το νόημα παράγεται κάθε στιγμή. 
Έτσι, η βροχή μυρίζει καινούργια φιλιά, καινούργιες σκέψεις γεννιούνται, άλλες για να γίνουν λόγια κι άλλες καταδικασμένες να πνιγούν.
Έτσι, βάζει ξανά το νερό να βράσει για τον καφέ τους, αφού ο ήχος της πόρτας που κλείνει σημαίνει και κάθε του επιστροφή στο σπίτι της. Κάθε του επιστροφή στο δικό της περιβάλλον.

                                 [Δεν προλαβαίνω να σκεφτώ τι πιο πολύ....]