Αντανάκλαση

I guess we always knew...

Αν κάθε αντικείμενο είναι ο «καθρέφτης όλων των άλλων» , αναλογικά, κάθε άνθρωπος είναι «καθρέφτης» όλων των άλλων ανθρώπων.

Κι αν σε έναν καθρέφτη βλέπεις το είδωλό σου, όπως «είναι» ή όπως νομίζεις πως «είναι»,  το ίδιο γίνεται και στα μάτια των γύρω σου.

Ίσως γι’ αυτό μου αρέσουν τα άδεια αστικά λεωφορεία, οι άδειοι δρόμοι, τα άδεια μπαράκια. Τελικά δεν είναι ότι δε θέλω να με «βλέπουν οι άλλοι». Είναι ότι δεν θέλω εγώ να βλέπω τον εαυτό μου στα μάτια τους. Όχι πάντα. Αλλά να, ας πούμε μερικές φορές θα ήθελα πολύ να είμαι αόρατη, ώστε να κάνω πράγματα που δεν θεωρώ καθόλου κολακευτικά για τον εαυτό μου. Δεν έχει σημασία τι. Άλλες φορές πάλι, τυχαίνει να διαβάζω τις σκέψεις μου σε πρόσωπα περαστικών ή αυτού που κάθεται απέναντί μου στο λεωφορείο και νιώθω περίπου γυμνή.

Τα αντικείμενα δεν θα μπορούσαν να αυτό-φανερωθούν αν δεν μπορούσαν πρώτα να κρυφτούν. Να κρυφτούν πού; Το ένα μέσα στο άλλο, κι όλα μαζί σ’ αυτό που ορίσαμε ως«χώρο» για να συνεννοούμαστε; 

Υπάρχει άραγε κάποια σχέση ανάμεσα σ’ αυτό και το παιχνίδι που παίζαμε παιδιά, το «κρυφτό»; Να κρυφτώ, να μην με βρει ο άλλος, και να εμφανιστώ την κατάλληλη στιγμή, να τον «φτύσω» για να κερδίσω. Συμβαίνει δηλαδή το ίδιο και με τους ανθρώπους;

Κρύβεσαι καλά, κι αν εμφανιστείς την κατάλληλη στιγμή, κερδίζεις. Μα μόνο αν προλάβεις να πεις «φτου» εκεί που ο άλλος «τα φυλάει». Μάλλον τελικά, τα παιδικά παιχνίδια κρύβουν και φανερώνουν αλήθεια. Την κρύβουν καλά όταν είσαι παιδί, ώστε, σχεδόν μηχανικά, να μάθεις τους κανόνες. Την φανερώνουν όταν έχεις πια μεγαλώσει, και παίζεις κρυφτό μέσα στο σπίτι σου ή σε μια πόλη, με τον εαυτό σου ή με κάποιον άλλον. Και περιμένεις την κατάλληλη στιγμή να πεις «φτου» και να κερδίσεις.

Μα η κατάλληλη στιγμή δεν έρχεται.

Κι έτσι σ’ αρέσουν τα άδεια αστικά λεωφορεία,  οι άδειοι δρόμοι, τα άδεια μπαράκια…


                                                                                   Θα σε βρω... Μ' αν θέλεις, κρύψου...